Αρχαιολογικό Μουσείο Δελφών
Το Αρχαιολογικό Μουσείο των Δελφών θεωρείται πως είναι ένα από τα τρία σπουδαιότερα μουσεία, μαζί με αυτά της Αθήνας και του Ηρακλείου. Όπως και το σύνολο σχεδόν των ελληνικών μουσείων, βρίσκεται και αυτό στον ίδιο τον τόπο όπου αποκαλύφθηκαν και ανασύρθηκαν τα ευρήματα που εκθέτονται σε αυτό, οπότε ο θρησκευτικός και/ή ο πολιτισμικός τους ρόλος αναδεικνύεται με τρόπο ξεχωριστό.
Το Αρχαιολογικό Μουσείο των Δελφών άνοιξε για πρώτη φορά τις θύρες του στο κοινό το 1903. Από τότε έχουν περάσει περισσότερα από 100 χρόνια συνεχούς λειτουργίας του, με εξαίρεση την περίοδο της γερμανικής κατοχής της πατρίδας μας. Σήμερα θεωρείται ως ένα από τα σπουδαιότερα ελληνικά αρχαιολογικά μουσεία. Έχει υποστεί αρκετές ανακαινίσεις και τα εκθέματα έχουν εκτεθεί σε τέσσερις διαφορετικές εκθέσεις που αντικατόπτριζαν τις επιστημονικές γνώσεις και τις αισθητικές αντιλήψεις καθώς αυτές εξελίσσονταν όλο τον 20ο αιώνα. Η σπουδαιότητα των εκθεμάτων, όμως, από αρχαιολογικής και αισθητικής απόψεως, θεωρήθηκε πάντα ως το μεγάλο πλεονέκτημα του Μουσείου.
Σύμφωνα με την κα Ροζίνα Κολώνια, αρχαιολόγο, προϊσταμένη της Ι’ Εφορείας Προϊστορικών και Κλασικών Αρχαιοτήτων, «...τα δελφικά εκθέματα μιλούν μόνα τους κι επιβάλλονται με τη δική τους δύναμη, καθηλώνουν τον επισκέπτη και τον καλούν κάθε φορά να τα θαυμάσει αφήνοντας τη χάρη, αλλά και το αίνιγμα να πλανώνται γύρω τους. Μολονότι αποτελούν ένα μικρό, αλλά αντιπροσωπευτικό τμήμα των αφιερωμάτων που είδε ο Παυσανίας στους Δελφούς και των πολύ περισσότερων που πλημμύριζαν το ιερό στα χρόνια της ακμής του, παραμένει αναμφισβήτητο ότι τα δελφικά εκθέματα εξακολουθούν να σαγηνεύουν με τον πλούτο, την ποικιλότητα και την ομορφιά τους. Και στην πρόκληση τους ανταποκρίθηκαν κορυφαία αναστήματα της αρχαιολογίας χαρίζοντάς μας αμέτρητες σελίδες δελφικής βιβλιογραφίας. Ολόκληρη Σχολή, η "δελφική», δημιουργήθηκε για τη μελέτη, την ταύτιση και την ανάδειξη των θησαυρών του ιερού. Οι Δελφοί συμπεριλήφθηκαν σε εγχειρίδια αρχαιολογίας, στόλισαν λευκώματα τέχνης, μερικά από τα δελφικά ευρήματα, όπως ο θησαυρός των Σιφνίων, αποτέλεσαν σταθμούς στην ιστορία της αρχαίας ελληνικής τέχνης και άλλα, ακόμη και σήμερα, αν και έχουν περάσει πάνω από εκατό χρόνια από τότε που ξαναήλθαν στο φως, συνεχίζουν να βρίσκονται στο επίκεντρο επιστημονικών συζητήσεων με τα αναπάντητα ερωτήματα της ταύτισης και της ερμηνείας τους. Αλλά το κυριότερο δεν παύουν να ενθουσιάζουν το πλατύ κοινό που συρρέει κατά πλήθη, όπως οι αρχαίοι προσκυνητές, για να θαυμάσει τα μνημεία των Δελφών». (© Κοινωφελές Ίδρυμα Ιωάννη Σ. Λάτση)
Οι φωτογραφίες θα εισάγονται βαθμιαία στο προσεχές μέλλον.
Επιλέξτε σελίδα του Άλμπουμ:
Μπορείτε να μεγεθύνετε τις φωτογραφίες κάνοντας κλικ.
Αφιερώματα του 4ου και 3ου αιώνα π.Χ.Ο κίονας με τις «χορεύτριες»Σύμπλεγμα που αφιέρωσαν οι Αθηναίοι γύρω στο 330 π.Χ., ίσως στο πλαίσιο της γιορτής που τελέστηκε κατά την άφιξη της πομπής των Αθηναίων προσκυνητών (Πυθαΐδος). Οικογενειακό ανάθημα του Δαόχου Β’Σύνταγμα μαρμάρινων αγαλμάτων που αφιέρωσε στον Απόλλωνα ο Δάοχος Β’, Θεσσαλός αξιωματούχος από τα Φάρσαλα που διετέλεσε αντιπρόσωπος του έθνους του στη Δελφική Αμφικτυονία (336-332 π.Χ.), όπου εξυπηρετούσε τα συμφέροντα των Μακεδόνων. Πάνω στο επίμηκες βάθρο στέκονταν εννιά αγάλματα: του Απόλλωνα (δεν σώθηκε) και οκτώ διάσημων για τις ανδραγαθίες τους στην πολιτική, στο στρατό και στον αθλητισμό εκπροσώπων του ισχυρού θεσσαλικού γένους του αναθέτη (των προγόνων του, του εαυτού του και του γιου του). Τα ονόματα και τις ένδοξες πράξεις των εικονιζόμενων ανδρών τα γνωρίζουμε από τα επιγράμματα που είναι χαραγμένα στην πρόσοψη του βάθρου. Αν και παρατακτικά τοποθετημένες οι μορφές, ξεχωρίζουν με τις διαφορετικές στάσεις και ενδυμασίες, αλλά και συνδέονται μεταξύ τους με συμμε τρικές και αντιθετικές ανταποκρίσεις στην κίνηση των σωμάτων, στις χειρονομίες και στις στροφές των κεφαλιών. Τα αγάλματα εκπροσωπούσαν κατά γενεαλογική σειρά έξι γενιές μιας οικογένειας Θεσσαλών γαιοκτημόνων που από τις αρχές του 5ου αιώνα προετοίμασαν με τα κατορθώματά τους το μεγαλείο του αναθέτη, του Δαόχου Β’. Καλύτερα διατηρημένο και σημαντικό για την ιστορία της τέχνης είναι το άγαλμα του Αγία, προπάππου του Δαόχου, όχι μόνο εξαιτίας της καλλιτεχνικής ποιότητας αλλά και του συσχετισμού του με την τέχνη του Λυσίππου. Ο μεγάλος Σικυώνιος γλύπτης είχε φιλοτεχνήσει έναν χάλκινο ανδριάντα του ξακουστού στον 5ο αιώνα παγκρατιαστή Αγία, και η επιγραφή του, που βρέθηκε στα Φάρσαλα, είναι όμοια με την επιγραφή στο δελφικό βάθρο του Αγία. Ο συσχετισμός αυτός έχει προκαλέσει πολλές συζητήσεις για τον δημιουργό του ανδριάντα του Αγία, που θεωρήθηκε έργο ή αντίγραφο ενός πρωτότυπου χάλκινου έργου του Λυσίππου, καθώς και για την τεχνοτροπία των υπόλοιπων αγαλμάτων του αναθήματος. Σήμερα πιστεύεται ότι ο Αγίας των Δελφών, ακόμη και αν δεν αντιγράφει πιστά το πρωτότυπο άγαλμα του Λυσίππου, ανήκει στο εργαστήριό του και ως έργο του 4ου π.Χ. αιώνα μάς φωτίζει για τα καλλιτεχνικά ρεύματα της εποχής του. Σημειώστε πως η ιδιότητα κάθε προσώπου διαφοροποιείται με τη στάση, την ανατομία, την ενδυμασία. Οι πολιτικοί αξιωματούχοι (ο Ακνόνιος και ο Δάοχος Α’) φορούν το εθνικό ένδυμα των Μακεδόνων και των Θεσσαλών, η ενδυμασία και η κίνηση του Σίσυφου του Α’ αποδίδουν την ιδιότητα του στρατιωτικού που δίνει εντολές, ενώ η γυμνότητα των τριών αθλητών, του Αγία, του Τηλέμαχου και του Αγέλαου, αναδεικνύουν τις σωματικές τους ικανότητες. Με τα χαρακτηριστικά αυτά οι εικονιζόμενοι δεν αποδίδονται ως εξατομικευμένες προσωπικότητες αλλά ως ιδεαλιστικές αναπαραστάσεις ενός κοινωνικού τύπου με την ιδιότητα που τον χαρακτηρίζει.
Ο κίονας με τις «χορεύτριες»
Οι τρεις κοπέλες πήραν το όνομα τους από τη χορευτική εντύπωση που έδινε η στάση τους και είχαν ερμηνευθεί ως Θυιάδες - τοπική ονομασία των Μαινάδων της διονυσιακής ακολουθίας που χόρευαν στις κορφές του Παρνασσού. Σήμερα όμως πιστεύεται ότι πρόκειται για τις τρεις κόρες του μυθικού βασιλιά της Αθήνας Κέκροπα, που προσφέρουν στον Απόλλωνα το αγαπημένο του σύμβολο, τον τρίποδα. Σύμφωνα με την επιγραφή της βάσης του, το σύμπλεγμα αφιέρωσαν οι Αθηναίοι γύρω στο 330 π.Χ., ίσως στο πλαίσιο της γιορτής που τελέστηκε κατά την άφιξη της πομπής των Αθηναίων προσκυνητών (Πυθαΐδος). Η τελευταία αποκατάσταση του μνημείου τοποθετεί στην κορυφή του τον ομφαλό, που δείχνουμε πιο κάτω, ως κάλυμμα του ιερού τρίποδα που συμπληρώνει τη συμβολική σημασία του αθηναϊκού αναθήματος. |
|
Ο κίονας με τις «χορεύτριες» |
|
Το κατώτερο τμήμα του κίονα με τις «χορεύτριες» |
|
Ο κίονας με τις «χορεύτριες» (λεπτομέρεια) |
|
Ο κίονας με τις «χορεύτριες». Πορτρέτο μιας από τις μορφές. |
|
Ο 'Ομφαλός της Γης'
Μαρμάρινο αντίγραφο του πρωτότυπου |
|
Ο 'Ομφαλός της Γης' (Λεπτομέρεια) |
|
Οικογενειακό ανάθημα του Δαόχου Β’
Σύνταγμα μαρμάρινων αγαλμάτων που αφιέρωσε στον Απόλλωνα ο Δάοχος Β’, Θεσσαλός αξιωματούχος από τα Φάρσαλα που διετέλεσε αντιπρόσωπος του έθνους του στη Δελφική Αμφικτυονία (336-332 π.Χ.), όπου εξυπηρετούσε τα συμφέροντα των Μακεδόνων. |
|
Οικογενειακό ανάθημα του Δαόχου Β’
Αγίας Ακνονίου. Προπάππος του Δαόχου B , πρωταθλητής στο παγκράτιο (αγώνισμα πάλης και πυγμαχίας), νικητής σε πολλούς πανελλήνιους αγώνες τον 5ο π.Χ. αιώνα. Στο εξιδανικευμένο πορτρέτο του αθλητή αναγνωρίζονται τεχνοτροπικές σχέσεις με τον Αποξυόμενο, το διασημότερο έργο του Λυσίππου. |
|
Οικογενειακό ανάθημα του Δαόχου Β’
Ίδιο γλυπτό με αυτό της προηγούμενης φωτογραφίας |
|
Οικογενειακό ανάθημα του Δαόχου Β’
Αγέλαος Ακνονίου. Νεότερος αδελφός του Αγία, πρωταθλητής στο αγώνισμα του δρόμου. Το γυμνασμένο εφηβικό κορμί και τα ψηλόλιγνα και νευρώδη πόδια αποδίδουν τα χαρακτηριστικά του δρομέα. |
|
Οικογενειακό ανάθημα του Δαόχου Β’
Γυμνός κορμός που αποδίδεται στο άγαλμα του αναθήματος του Δαόχου που παρίστανε τον Τηλέμαχο Ακνονίου, αδελφό του Αγία και ολυμπιονίκη στο αγώνισμα της πάλης το 440 π.Χ. Η μυώδης ισχυρή ανατομία του σώματος αποδίδει το γυμνασμένο σώμα του παλαιστή. |
|
Οικογενειακό ανάθημα του Δαόχου Β’
Ίδιο γλυπτό με αυτό της προηγούμενης φωτογραφίας |
|
Οικογενειακό ανάθημα του Δαόχου Β’
Σίσυφος Δαόχου (Σίσυφος Β). Γιος του αναθέτη, το νεαρότερο μέλος της θεσσαλικής οικογένειας. Ακουμπάει με τον αριστερό του αγκώνα σε μια ερμαϊκή στήλη. |
|
Μαρμάρινο άγαλμα κοριτσιού που χαμογελά
Το κεφάλι είναι ένθετο στο σώμα. Πρώιμων ελληνιστικών χρόνων (αρχές 3ου αι. π.Χ.). |
|
Μαρμάρινο άγαλμα κοριτσιού που χαμογελά |
|
«Έρως καθεύδων», ο μικρός έρωτας έχει αποκοιμηθεί επάνω σε βράχο.
Άγαλμα από το γλυπτό διάκοσμο κρήνης. Αρχές 2ου αι. π.Χ. |
|
Άγαλμα Απόλλωνα κιθαρωδού
Φορά μακρύ χιτώνα, πέπλο και έχει ριγμένο στους ώμους του μακρύ μανδύα. Κρατούσε στο δεξί του χέρι την κιθάρα και στο αριστερό πλήκτρο. Ακολουθεί τον τύπο του Απόλλωνα Πατρώου του γλύπτη Ευφράνορα. Πρώιμων ελληνιστικών χρόνων, 3ος αι. π.Χ. |
|
Τέσσερα αγάλματα από οικογενειακό σύνταγμα
Στα αριστερά υπάρχει άγαλμα του Διονύσου στο οποίο προσέρχεται η οικογένεια των αναθετών. Γύρω στο 270 π.Χ. Πίσω από τα αγάλματα, εικόνα του πρώτου υπαίθριου Μουσείου των Δελφών, όπου έχουν στηθεί κοντά στον τόπο εύρεσής τους τα αγάλματα λίγο μετά την αποκάλυψή τους στην ανασκαφή. Ανἀμεσά τους αναγνωρίζονται και τα αγάλματα του σημερινού μουσείου. |
|
Τέσσερα αγάλματα από οικογενειακό σύνταγμα
Εδώ φωτογραφίζουμε το υπόλοιπο του τοίχου πίσω από τα αγάλματα |
|
Τέσσερα αγάλματα από οικογενειακό σύνταγμα |
|
Τέσσερα αγάλματα από οικογενειακό σύνταγμα |
|
Ρωμαϊκή κεφαλή |
|
Ρωμαϊκή κεφαλή |
|
Ρωμαϊκή κεφαλή |
|
Κεφάλι φιλοσόφου |
|
Κεφάλι φιλοσόφου |
|
|
Επιλέξτε σελίδα του Άλμπουμ:
|
|
